Geplaatst op: 18-12-2019

Voormalig vicaris Johan te Velde schreef ooit: “In onze wereld is stilte een schaars goed geworden.
In onze huizen staat vaak de tv, de radio of de geluidsinstallatie aan.
Op de fiets of in de trein hebben we onze iPod. In de winkels en de horeca gaat de muziek altijd door.
Steeds meer jongeren krijgen gehoorbeschadigingen, doordat ze niet zonder de dreunende bassen kunnen.
En wie de stilte zoekt in de natuur, vindt in ons land nauwelijks meer een plek waar het verkeer niet te horen is.”

In de Adventsperiode bereiden we ons voor op de ‘Stille, heilige nacht’ van Kerstmis. Lukt ons dat?
Het lijkt ook in onze parochiekerken moeilijk te zijn om stil te zijn of zachtjes te fluisteren.
Wij zijn de stilte ontwend en tegelijkertijd snakken we ernaar.
Stilte is een open ruimte, waarin je herinneringen, je gevoelens en verlangens er mogen zijn.
Waarin het soms zelfs in je hoofd even stil wordt.
Stilte helpt je om tot rust te komen, om bij jezelf te komen.
Stilte helpt je om je geest leeg te maken en zo ruimte te bieden aan wat God je zeggen wil.
Stilte is nodig om voor jezelf alles op een rijtje te krijgen en te kunnen bidden.
Als de ontelbare harde stemmen van onze wereld even zwijgen, dan kun je misschien die éne stem opvangen.
Het is die stem die ons aanspreekt en roept en noemt bij onze naam.

Stilte en katholieke kerken horen bij elkaar.
In onze kerkgebouwen spreken we - zeker voorafgaande aan de vieringen - weinig of met gedempte stem.
Door momenten van stilte krijgt ons bidden, zingen en vieren diepgang.
Laten we ons daar tijdens de periode van Advent samen
als kerkgangers, voorgangers, koorzangers, lectoren, misdienaars, acolieten en kosters voor inzetten.
Dan zullen we met Kerstmis in de stille, heilige nacht verrast worden door God die tot ons spreekt.