Geplaatst op: 16-05-2025

Pinksteren: Ze verstonden elkaar

Pinksteren is het feest van de communicatie. En communicatie blijkt in onze wereld best een probleem te zijn. Wanneer we straks weer de grens overtrekken om op vakantie te gaan, dan merkt een ieder van ons het probleem van de communicatie al vrij snel. Het “Grüß Gott” van onze oosterburen en het “Buono Sera” in de Spaanstalige gebieden valt nog wel mee, maar als het verder gaat, wordt het lastiger. Wanneer we door onze multiculturele steden en dorpen lopen, dan horen we om ons heen allerlei talen waar geen touw aan vast te knopen is. Communiceren wordt dan heel moeilijk. Maar ook los van die “vreemde” talen is het lastig.

Wat te denken van de taal die jongeren gebruiken. Het is een mix van allerlei woorden en afkortingen Een creatieve taal die vaak voor buitenstaanders niet te volgen is.

Communicatie kan een probleem zijn. En dan hebben we het nog niet over de communicatie over dingen die ons echt ter harte gaan. Dingen die ons van binnen bezighouden. Wanneer we over onze gevoelens met anderen willen communiceren, gaat het niet om de taal die we spreken, maar om de taal die we voelen. Die taal is niet afhankelijk van grenzen of volken, of dichter bij huis, van streken of straten; die taal is afhankelijk van onze beleving, van ons hart. Die taal overschrijdt grenzen, culturen en generaties. Die taal is internationaal en intercultureel. Als we die taal gebruiken zal ieder die verstaan in zijn of haar eigen taal. Als we spreken van uit ons gevoel en niet vanuit de onderbuik, vanuit het hart, met aandacht voor de ander, vanuit betrokkenheid dan zal dat worden gevoeld en verstaan. Daar hebben we geen vreemde talenkennis of dure communicatietrainingen voor nodig. Die taal spreken we vaak meer met onze ogen en onze handen, dan met onze mond.

Voordat de leerlingen van Jezus met Pinksteren naar buiten gingen om die taal van het hart te spreken was er wel het een en ander gebeurd: ze waren in vuur en vlam gezet, ze waren zich bewust geworden dat de Geest van Jezus bezit van hen had genomen. En die Geest van Jezus is dat we aandacht hebben voor de miskende en misdeelde medemens, want daar is

God te vinden. Als we onze goede God een beetje kennen, dan weten we dat Hij een zwak heeft voor de zwakkeren. Hij heeft oog juist voor de kleinen onder ons, voor de mensen die het zelf niet gaan redden. De mensen die kwetsbaar zijn. En dit staat vaak haaks op waar het in onze wereld om gaat. Daar is vaak de grootste aandacht voor de geslaagde, de gevierde en bejubelende mens.

De aandacht in onze samenleving gaat veelal uit naar wie sterk is en rijk. We denken dat we het dan gemaakt hebben in het leven. En op die manier groeien we uit elkaar. En iedere groepering en generatie gaat zijn eigen taal spreken; de werknemers en de werkgevers verstaan elkaar niet meer, de ouders en hun kinderen leven ieder in een andere wereld. En onder elkaar praten ze over hoe vervelend de een is en hoe verwaand de ander. We zien en horen alles van elkaar en er wordt geoordeeld, want wij denken dat wij beter zijn dan de anderen. Dat iemand met zorgen zit of een vervelende ervaring heeft gehad of zich niet lekker voelt, omdat zijn kwalen toch erger worden, maar daar niet over wil praten, dat verstaan we niet. “Je moet niet zeuren” of “We hebben allemaal wel eens wat” zijn dan van die uitspraken waarmee we te kennen geven dat we eigenlijk geen zin hebben in het verhaal van de ander.

Communiceren is heel moeilijk. Daarom is het misschien wel goed dat het elk jaar een keer Pinksteren is. Het feest van de communicatie. Het feest waarop ons wordt verteld: ze verstonden elkaar, ieder in zijn eigen taal.

Van harte wens ik u alvast een Zalig Pinksteren toe.

Pastoor Bernard Buit